Η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

Μέσα από τις στάχτες της τουρκικής εισβολής και την μετέπειτα δημιουργία του μικρού οικονομικού θαύματος της δεκαετίας του ’80, αναδύθηκε η μεγαλύτερη σε μέγεθος και η ισχυρότερη σε επιρροή κοινωνική τάξη του μικρού μας νησιού.Η λεγόμενη μεσαία τάξη, κυριάρχησε ως ένας τρίτος κοινωνικός πόλος και αποτελείτο ουσιαστικά από ένα ανόμοιο επαγγελματικά κράμα πολιτών το οποίο χαρακτηριζόταν κυρίως από τα μέτρια εισοδήματα και την εργατικότητα τους.Μικροαστοί αυτοεργοδοτούμενοι,μικρέμποροι,μισθωτοί υπάλληλοι γραφείων σε επικερδείς επιχειρήσεις,ανεξάρτητοι παραγωγοί μικρομεσαίου βεληνεκούς αποτέλεσαν την ραχοκοκκαλιά της κυπριακής οικονομίας.
Ο οδοστρωτήρας του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης πέραν από τα ευεργετικά που προσέφερε,όπως η προώθηση της ανοικτής οικονομίας και της ελεύθερης ανταλλαγής αγαθών και ιδεών, δυστυχώς επέφερε και αρκετά δεινά, όπως για παράδειγμα την κοινωνικοοικονομική αστάθεια,την ανισότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό.Ο κόσμος μας άλλαξε.Η παγκόσμια διακυβέρνηση βρίσκεται σε κρίση. Το μέλλον των ελεύθερων αγορών αμφισβητείται όσο ποτέ άλλοτε.Και η Κύπρος δεν αποτελεί πλέον εξαίρεση.Η ανισορροπία μεταξύ των κανόνων των διεθνών αγορών και της προβληματικής κυπριακής οικονομίας, διάβρωσε την κοινωνική δικαιοσύνη.Η πίεση των διεθνών αγορών και η εφαρμογή των διεθνών πολιτικών χωρίς την έγκριση των πολιτών,υπονόμευσε τις εθνικές πολιτικές και κατ’επέκταση την εθνική κυριαρχία.Αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι οι κυβερνήσεις που εκλέγουμε αλλά οι εθνικοί και διεθνείς χρηματοδοτικοί οργανισμοι και επιχειρήσεις.Τα κέρδη διανέμονται πλέον ανομοιόμορφα και το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται.
Τα οικονομικά κέρδη αλλά και τα κοινωνικά βάρη της παγκοσμιοποίησης δεν κατανέμονται ομοιόμορφα μεταξύ των κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων.Δύο νέες κοινωνικές τάξεις κάνουν την εμφάνιση τους.Οι νεόπλουτοι και οι νεόπτωχοι.Η μεσαία κοινωνική τάξη σταδιακά συρρικνώνεται και ενσωματώνεται στην νέα τάξη των νεόπτωχων.Ο Κάρλ Μάρξ παραμένει προφητικός ακόμα και σήμερα, αφού προέβλεψε από τότε οτι οι μικροαστοί της «μεσαίας» κοινωνικής τάξης θα καταστραφούν από τον ανταγωνισμό και στην μεγάλη πλειονότητα τους θα ενταχθούν στο προλεταριάτο.Ομολογουμένως αυτό επιβεβαιώνεται σήμερα στην κυπριακή πραγματικότητα, αφού οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες και παραγωγοί χρεωκόπησαν λόγω κυρίως της πίεσης του ανταγωνισμού των πολυεθνικών και των ισχυρών συμφερόντων και βάζουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους.
Η άνιση παγκοσμιοποίηση ωφέλησε υπέρμετρα τις πολυεθνικές εταιρείες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η εισροή φθηνών προϊόντων από το εξωτερικό,η απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας και η μετεγκατάσταση της παραγωγής των βιομηχανιών σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό,γονάτισαν τους μικρομεσαίους.Μια βόλτα στις τότε ακμάζουσες βιοτεχνικές ζώνες αποδεικνύει του λόγου το αληθές.Εικόνες εγκατάλειψης και ερήμωσης. Κάποιοι βρίσκονται στην ανεργία χωρίς καθόλου εισοδήματα και κάποιοι άλλοι επιλέγουν να γίνουν χαμηλά αμειβόμενοι υπάλληλοι με εξευτελιστικούς όρους εργασίας.Οι πιο πολλοί πωλούν και χάνουν τις περιουσίες και τα υπάρχοντα τους ενώ οι περισσότερο τυχεροί απλά αναμένουν τις τράπεζες να προχωρήσουν στην εκποιήση τους.
Σε αυτό το τραγικό σημείο, μας οδήγησε η απληστία μερικών αχόρταγων υψηλόβαθμων στελεχών των τραπεζών και άλλων ιδιωτικών και δημοσίων οργανισμών οι οποίοι συμμετείχαν σ’ενα αυτοκαταστροφικό ρεσιτάλ εγκληματικων χειρισμών που μας οδήγησε στο οικονομικο κράχ.Ο ίδιος ο Μαχάτμα Γκάντι το έθεσε πολύ απλά: «Στον κόσμο υπάρχουν αρκετά για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες όλων,αλλά δεν είναι αρκετά για να ικανοποιηθεί η απληστία των ανθρώπων».
Η πορεία συρρίκνωσης της μεσαίας τάξης πρέπει να ανακοπεί άμεσα.Διαμέσου μιάς βιώσιμης πορείας ανάπτυξης που θα παρέχει ίσες ευκαιρίες για όλους και θα εξασφαλίζει μια οικονομική αναγέννηση που να βασίζεται στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Μιάς δημοκρατικότερης διακυβέρνησης που θα ενθαρρύνει την ενεργή συμμετοχη των πολιτών στα κέντρα λήψης αποφάσεων και θα κατοχυρώνει την λογοδοσία και τιμωρία των υπευθύνων,μετουσιώνοντας σε πράξη την έννοια του Κράτους δικαίου.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ – ΣΩΤΗΡΙΑ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ?

Όταν την δεκαετία του ’80 η Θάτσερ προωθούσε στην Μεγάλη Βρεττανία, δια πυρός και σιδήρου το φαινόμενο των αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων των παραδοσιακών κρατικών δομών, στην Κύπρο εφαρμοζόταν το μεικτό σύστημα οικονομίας με εμπροσθοφυλακή τους κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς,οι οποίοι συνεισέφεραν τα μέγιστα στο μικρό οικονομικό μεταπολεμικό θαύμα.
Σήμερα,στην μετά την Τρόϊκα εποχή όλα έχουν αλλάξει. Η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων οργανισμών νοσεί,ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση πνέει τα λοίσθια και οδηγείται σε χρεωκοπία.Ηταν πλέον φανερό οτι η δομή και ο ρόλος κάποιων φορέων δημόσιας διοίκησης έπρεπε να αναμορφωθεί πρός το καλύτερο.Το πρώτο καμπανάκι χτύπησε με την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αφού το κοινοτικό δίκαιο κατοχυρώνει ξεκάθαρα τον ελεύθερο ανταγωνισμό και απαγορεύει την θέσπιση ή διατήρηση από τα κράτη-μέλη προνομιακού καθεστώτος υπέρ ορισμένων επιχειρήσεων και οργανισμών.Με την πάροδο του χρόνου, οι δημόσιοι οργανισμοί μετατράπηκαν σε κέντρα ρουσφετιού και βολέματος ημετέρων εγκλωβισμένοι σε ένα όργιο αναξιοκρατίας και ασυδοσίας. Η κομματοκρατία και ο νεποτισμός στο δημόσιο ήταν πλέον κράτος εν κράτει.Η παραγωγικότητα και η αποτελεσματικότητα των δημοσίων υπηρεσιών άγγιξε το ναδίρ,πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων ενώ η υπομονή των πολιτών εξαντλήθηκε.
Εαν ανατρέξουμε στον διεθνή χώρο κατα το πρόσφατο παρελθόν,για να θυμηθούμε περιπτώσεις εφαργογής αποκρατικοποιήσεων των δημοσίων φορέων,τα αποτελέσματα ομολογουμένως δεν ήταν και τα πλέον ενθαρρυντικά.Για παράδειγμα,στην πολιτεία της Καλιφόρνια των Η.Π.Α., η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έκρινε ορθό να αναθέσει σε ιδιωτική εταιρεία την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στα νοικοκυριά,υιοθετώντας την απορρύθμιση δηλαδή την πιο ακραία μορφή ιδιωτικοποίησης με καταστρεπτικά αποτελέσματα για το κοινό. Έτσι τα τέλη ηλεκτρικού ρεύματος δεκαπλασιάστηκαν ενώ οι υπηρεσίες που παρέχονταν ήταν κάκιστης μορφής με συνέπεια να παρουσιάζονται συχνές διακοπές ρεύματος και πλήρης συσκότιση σε τεράστιες εκτάσεις ακόμα και για πολλές ημέρες και τούτο είχε ως απότοκο την οικονομική καταστροφή επιχειρήσεων αλλά και την αύξηση της εγκληματικότητας.
Το ίδιο συνέβη στην Γαλλία και συγκεγκριμένα στον Δήμο Παρισίων,όπου ο τότε Δήμαρχος είχε τη φαεινή ιδέα να ανατεθεί σε ιδιωτική εταιρεία η παροχή πόσιμου νερού και η διαχείριση του.Τούτο είχε ως απότοκο,μέσα σε λίγα χρόνια οι πολίτες του Παρισιού να καταβάλλουν μέχρι και 200% υψηλότερα τέλη νερού,ενώ η ποιότητα και η παροχή του νερού ήταν τριτοκοσμική και χειρότερη απο πρίν. Αυτά όμως αποτελούν ακραία παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων που πόρρω απέχουν από την κυπριακή πραγματικότητα, αλλά αποτελούν σίγουρα σημεία αναφοράς και παραδείγματα πρός αποφυγήν.Στις πιο πάνω περιπτώσεις παραχωρήθηκαν σε ιδιωτικές εταιρείες αμφιβόλου ποιότητας, η αποκλειστική λειτουργία και τιμολόγηση των υπηρεσιών δημοσίας ωφελείας χωρίς κανένα κρατικό έλεγχο. Στην περίπτωση της Κύπρου όμως, αυτό που φαίνεται να επιδιώκεται είναι η μετοχοποίηση και η ανάθεση της λειτουργίας μέρους των ημικρατικών οργανισμών σε ιδιώτες επενδυτές χωρίς ομως να αφαιρείται ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους.
Οι επιχειρήσεις οι οποίες παρέχουν αγαθά και υπηρεσίες ζωτικής σημασίας για το κοινωνικό συνολο,οπως η ενέργεια και η ύδρευση πρέπει να αποκρατικοποιούνται μόνο υπό αυστηρές προϋποθέσεις και κριτήρια.Αρχικά θα πρέπει να διατηρείται ο εποπτικός και ρυθμιστικός ρόλος του κράτους που θα παρεμβαίνει όταν χρειάζεται για να εγγυηθεί την συνεχή και αδιάλειπτη παροχή των κοινωφελών αυτών υπηρεσιών.Επιπρόσθετα θα επεμβαίνει σε συνεργασία με τις ανεξάρτητες ελεγκτικές επιτροπές, για να διασφαλίζει οτι τηρούνται οι σωστές προδιαγραφές και η ποιότητα της παροχής των υπηρεσιών και οτι δεν θα παρουσιάζονται φαινόμενα αισχροκέρδειας εις βάρος των ανυπεράσπιστων πολιτών.Η κρατική αυτή εποπτεία θα πρέπει να καθίσταται εντονότερη, όταν η ιδιωτικοποιηθείσα δραστηριότητα επηρεάζει και προσβάλλει κατάφωρα τα ατομικά δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη ξεχωριστά.Το κράτος οφείλει με βάση τις πιο πάνω παραμέτρους να διασφαλίσει την τήρηση της αρχής της νομιμότητας και την αποτελεσματική προστασία των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ

Γνωρίζετε γιατί όλα σ’αυτόν τον τόπο πάνε από το κακό στο χειρότερο;Ποιά είναι τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν το αναπτυσσόμενο νησί μας στην ύφεση και την ανέχεια; Άραγε γιατί οδηγηθήκαμε σε αυτόν τον φαυλο κύκλο της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας; Η απάντηση είναι απλή. Αρκεί να ανατρέξουμε στα πεπραγμένα των διοικούντων των καίριων πόστων της κρατικής λειτουργίας και όχι μόνο, που αν μη τι άλλο δεν μπορούν να χαρακτηριστούν και οι καλύτερες επιλογές.
Όλα γίνονται για ένα σκοπό.Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του.Το ίδιο ισχύει και με την επιλογή αυτών που θα στελεχώσουν συγκεγκριμένα αξιώματα υψίστης σημασίας για κάθε πολίτη ξεχωριστά. Συνήθως επιλέγονται πρόσωπα υπάκουα με περιορισμένες ικανότητες και δυνατότητες.Για να χειραγωγούνται και να ελέγχονται ευκολότερα.Με μηδαμινές πρωτοβουλίες και δίχως ίχνος κριτικής σκέψης. Οι περισσότεροι απ’αυτούς είναι κομματικοί εκλεκτοί.Επιλογές των κομμάτων που ήταν τα μοναδικά κύτταρα συμμετοχικής δημοκρατίας και αντιπροσώπευαν επάξια τον λαό και τους πόθους του. Σήμερα, η πλειοψηφία των κομμάτων θεωρείται και όχι αδίκως, ως ένας συνεταιρισμός αμοιβαίων συμφερόντων.Θεωρούνται πλέον από την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, ως φυτώρια παραγωγής φιλόδοξων επαγγελματικών στελεχών,διψασμένων για δόξα αλλά και χρήμα. Στελέχη εξαρτημένα και γαλουχημένα από το κομματικό κατεστημένο.Όποιο στέλεχος σηκώσει κεφάλι,επιδείξει ανεξήγητες πρωτοβουλίες και διατυπώσει απόψεις πρωτοποριακές, παραγκωνίζεται το συντωμότερον με συνοπτικές διαδικασίες και ταμπελλώνεται ως ακραίος και επικίνδυνος.Διότι απλά διαταράσσεται η βολική κομματική νηνεμία και δημιουργούνται κλυδωνισμοί στην ιεραρχία.
Η κοινωνία των «αρίστων» πολιτών που οραματίζονταν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ότι θα τους οδηγούσαν στην ευδαιμονία της Πολιτείας, παρέμεινε όνειρον θερινής νυκτός.Σίγουρα υπάρχουν ικανότατοι και αξιοσέβαστοι άνθρωποι, οι οποίοι απαρτίζουν την κρατική μηχανή και τον ιδιωτικό τομέα, αλλά δυστυχώς αυτή έιναι η μειοψηφία. Πόσες φορές παρακολουθήσαμε με απορία,να προτιμούνται σε ένα κόμμα ή και σε ένα οργανισμό, πρόσωπα μειλήχια και συγκαταβατικά με περιορισμένες ικανότητες έναντι δραστήριων ανθυποψηφίων τους γεμάτων δυναμισμό, αυταπάρνηση και καινοτόμες ιδέες; Γιατί απλά οι τυφλά πιστοί και υπάκουοι επιβραβεύονται,ενώ οι υπόλοιποι δέχονται μονάχα πόλεμο εξόντωσης και περιθωριοποίηση.Αυτή είναι και η πραγματική αιτία της κατάντιας μας.Να αποθεώνουμε την μετριότητα και την μετριοκρατία.Να προτιμούμε να μας διοικούν οι «μέτριοι» και μετά να διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας, για τα στραβά κι ανάποδα αυτού του τόπου.Να στηρίζουμε φανατισμένα ότι πεί το κόμμα κι ας γνωρίζουμε το λανθασμένο της επιλογής μας. Αυτή η νοοτροπία μας,αποτέλεσε την γενεσιουργό αιτία όλων των εγκλημάτων που βίωσε πρόσφατα ο τόπος μας.Του Μαρί,της οικονομικής κατάρρευσης,της κατάπτωσης των θεσμών και των ηθικών αξιών που συντηρούν για αιώνες τώρα τον Ελληνισμό. Η ανυπαρξία αποτελεσματικών μηχανισμών εποπτείας και ελέγχου της κρατικής ασυδοσίας, αλλά και της «απληστίας» των τραπεζών, είχε ως απότοκο να πληρώσουν για την κρίση οι μοναδικοί που δεν ευθύνονταν.
Είναι γενικά παραδεκτό,οτι η έλλειψη χαρισματικών προσωπικοτήτων σε κάθε θέση εξουσίας,δημιουργεί στον πολίτη ένα αίσθημα αγανάκτησης και απελπισίας.Εάν δεν αφυπνίσουμε το πολιτικό μας ένστικτο,η κατάσταση στον τόπο μας θα χειροτερέψει και θα παραδοθούμε στις ορέξεις των ισχυρών συμφερόντων που καραδοκούν να καταπατήσουν τα δικαιώματα μας.Όλοι οι πολίτες οφείλουν να πρωτοστατήσουν σε μία ηθική επανάσταση συνειδήσεων για την διάσωση του κράτους δικαίου και του δημοκρατικού πολιτεύματος.Η εξυγίανση και ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης αλλά και η καθιέρωση της οριζόντιας ψηφοφορίας, καθίσταται επιτακτική ανάγκη.

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «η σημερινή» στις 12/08/2013)

ΟΙ ΕΠΑΪΟΝΤΕΣ ΚΡΙΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια και δύναται να αποβεί καταστροφική και επικίνδυνη σε διάφορες εκφάνσεις της. Πάλι στο ίδιο έργο θεατές.Μετά το πρώτο σoκ με τα λεγόμενα «κουρέματα» καταθέσεων,όπου οι πλατείες και οι καφενέδες της κυπριακής επικράτειας γέμισαν από αυτοδίδακτους οικονομολόγους του πεζοδρομίου, τώρα μετά την ετυμηγορία για το έγκλημα στο Μαρί, κάποιοι αστοιχείωτοι αυτοαναγορεύτηκαν σε δικαστές.Χωρίς να επιδείξουν ίχνος στοιχειώδους σεβασμού προς τα θύματα της 11ης Ιουλίου και τους βασανισμένους συγγενείς τους ,λαϊκίζουν ασταμάτητα και κρίνουν τους πάντες και τα πάντα.Επιδιώκουν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να υφαρπάξουν την λαϊκή προσοχή και στήριξη, με ξεπερασμένα επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Ο λαός όμως οσμίζεται από μακριά την υποκρισία και τρέφει μονάχα απέχθεια για αυτούς τους λωποδύτες,οι οποίοι αποτελούν την βάση του σάπιου πολιτικοκοινωνικού μας συστήματος.Είναι γενικά παραδεκτό ότι η καλόπιστη και καλοπροαίρετη κριτική απέναντι στις δικαστικές αποφάσεις, ισχυροποιεί τα θεμέλια του κράτους δικαίου αλλά και του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επιπρόσθετα, εάν ασκείται με δημιουργικό και αψεγάδιαστο τρόπο, ενισχύει την κριτική σκέψη κάθε ευαισθητοποιημένου πολίτη. Αντιθέτως, εάν αυτή η κριτική διατυπώνεται κακόβουλα και καθοδηγείται από αλλότρια κίνητρα, τορπιλλίζεται η έννοια της δικαιοσύνης και πλέον οδηγούμαστε σε νοοτροπίες Μεσαίωνα. Οι θεσμοί αμφισβητούνται ανοιχτά ενώ δυναμιτίζεται και η ήδη εκδηλωθείσα κοινωνική αναταραχή.
Είναι αναντίλεκτο γεγονός, οτι η ανεξάρτητη και αμερόληπτη λειτουργία της δικαστικής εξουσίας, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης δημοκρατίας και τον θεματοφύλακα των δικαίων του κάθε πολίτη ξεχωριστά. Η καθοδηγούμενη αποδοκιμασία των δικαστικών αποφάσεων, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια απαράδεκτη προσπάθεια επηρεασμού και υπόσκαψης της δικανικής κρίσης και του δικαστικού φρονήματος.Φανταστείτε τι θα γινόταν εαν οι υπηρέτες της δικαιοσύνης ήταν επιρρεπείς σε κάθε είδους κρατική και ιδιωτική επέμβαση στο έργο τους δια την εξυπηρέτηση συμφερόντων.Τούτο θα έιχε ως απότοκο την αναρχία και την ασυδοσία. Ο κάθε τυχάρπαστος τυχοδιώκτης θα αμφισβητούσε την δικαστική εξουσία για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.Τρανό παράδειγμα η καταφρόνηση και η απειθαρχία απέναντι στις δικαστικές αποφάσεις, που επιδεικνύουν ορισμένα πρόσωπα από τον πολιτικό και στρατιωτικό χώρο, σε χώρες του Τρίτου κόσμου. Αλλά και το θράσος διαφόρων πολιτικών των σύγχρονων δημοκρατικών κρατών, όπως για παράδειγμα ο Μπερλουσκόνι ο οποίος αμφισβητεί δημόσια τις καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον του και ισχυρίζεται πολιτική εξόντωση από δικαστές που εκτελούν εντολές πολιτικών του αντιπάλων.
Ομολογουμένως, το έργο ενός δικαστικού λειτουργού,ο οποίος δραστηριοποιείται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας,καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερές και επίπονο.Αποτελείται από μία εσωτερική ψυχική πάλη ευθυκρισίας και ευσυνειδησίας.Από την μία καλείται να παραμείνει ανεπηρέαστος από τις πιέσεις της κοινής γνώμης αλλά και σε κάθε είδους επέμβαση στο έργο του και από την άλλη να αποποιηθεί τις προσωπικές του προτιμήσεις,πάθη και αδυναμίες, για να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.Κουβαλά ως απαραίτητο εφόδιο,την νομική γνώση και κατάρτιση,τις συνταγματικές επιταγές και την ελεύθερη συνείδηση ενός ακέραιου και δίκαιου ανθρώπου.Όλα αυτά είναι ικάνα να του παράσχουν την αναγκαία νομιμοποίηση ως υπερασπιστή της κοινωνικής δικαιοσύνης και του διασφαλιστή της τήρησης των νόμων.
Το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης για τα στραβά κι ανάποδα αυτού του τόπου,δεν πρέπει να συμπαρασύρει και την προσπάθεια για την απονομή της δικαιοσύνης και εν τέλει να κατακεραυνώσει τους λειτουργούς της.Οφείλουμε να διαφυλάξουμε και να σεβαστούμε την ανεξάρτητη δικανική κρίση.Σε αντίθετη περίπτωση θα οδηγηθούμε σταδιακά στην κατάρρευση των θεσμών και στην αποθέωση του λαϊκισμού και της ασυδοσίας.Γιατί όπως είπε κι ο Αριστοτέλης : “Στους νόμους στηρίζεται η σωτηρία της πόλης”.

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» στις 12/08/2013)

Η ΑΝΟΧΗ ΜΑΣ ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Πρέπει επιτέλους να το παραδεχτούμε. Ας πάψουμε επιτέλους υποκριτικά να απαιτούμε δικαιότερη κοινωνία και μετά να στρουθοκαμηλίζουμε. Πρέπει επιτέλους να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Να αλλάξουμε μυαλά και νοοτροπία.Ναί, είναι αλήθεια. Εμείς οι ίδιοι από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και εντεύθεν, εκκολάπτουμε την διαφθορά και ανατροφοδοτούμε την αναξιοκρατία στον τόπο μας. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Η λερναία ύδρα της διαφθοράς κρύβεται λίγο-πολύ μέσα μας. Στα μικρά και καθημερινά. Στην γενικότερη νοοτροπία οτι μόνον με το “μέσον” και το ρουσφέτι μπορούν να προχωρήσουν γρήγορα και αποτελεσματικά οι υποθέσεις και τα αιτήματα μας. Ολημερίς και ολονυκτίς αναθεματίζουμε τα φαινόμενα διαφθοράς από τον καναπέ μας και την επομένη τρέχουμε απελπισμένοι πίσω από τον κάθε τυχάρπαστο αρμόδιο εκλιπαρώντας για κάθε λογής βοήθεια,πάντοτε με το ανάλογο αντάλλαγμα. Η γραφειοκρατία και οι αργοί ρυθμοί με τους οποίους λειτουργεί η δημόσια διοίκηση, δεν παρέχουν πρόσφορο έδαφος για επιτυχή,σύντομη και αξιοπρεπή υλοποίηση του αιτήματος ενός διοικουμένου. Το «φακελλάκι»,το τραπέζωμα και τα “δωράκια”, από τα νοσοκομεία μέχρι και την πολεοδομία,έγινε τρόπος ζωής και η πλειοψηφία των πολιτών υπακούει σ`αυτόν τον άγραφο κανόνα. Όσοι ηθικά περήφανοι αρνούνται να ζητήσουν ρουσφέτι,θεωρούνται ανόητοι,περιθωριοποιημένοι και χαμένοι από χέρι.
Αναμφίβολα οι πράξεις διαφθοράς στον τόπο μας,συνιστούν μία από τις μεγαλύτερες απειλές κατά του κράτους δικαίου,της κοινωνικής συνοχής και κατατρώει τις δομές της κοινωνικής δικαιοσύνης και του δημοκρατικού πολιτεύματος.Η απάθεια και η αποχή δεν είναι επιλογή,γιατι απλούστατα ενθαρρύνει και αποενοχοποιεί τους γνωστούς επίορκους καρεκλοκένταυρους, οι οποίοι πλουτίζουν στις πλάτες μας.Η ενεργός ανάμειξη του κάθε αγανακτισμένου πολίτη στον έλεγχο της εκάστοτε εξουσίας,θα έχει ως απότοκο την σταδιακή αναδιάρθρωση ενός πιο δίκαιου και υγιούς κράτους.Δυστυχώς οι συστάσεις της ομάδας κρατών του Συμβουλίου της Ευρώπης κατα της διαφθοράς (GR.E.C.O.), δεν εφαρμόζονται από τα πολιτειακά όργανα παρά μόνο με ελάχιστες εξαιρέσεις.Μοναδικό φωτεινό παράδειγμα ελπίδας για τον τόπο μας,αποτελεί η παραγωγική δράση φορέων και οργανώσεων αφύπνισης των πολιτών, όπως η κίνηση για Ελευθερία και Δημοκρατία, το κίνημα ανεξάρτητων πολιτών Ζυγός αλλά και άλλα φόρουμ αντίστασης.
Η άμεση εφαρμογή των πιο κάτω αποτελεσματικών μέτρων για την καταπολέμηση των φαινομένων διαφθοράς στον τόπο μας καθίσταται επιτακτική ανάγκη:
1) Εγκαθίδρυση αποτελεσματικών μηχανισμών επαγρύπνησης και ελέγχου σε δημόσιους και ιδιωτικούς οργανισμούς,με απώτερο στόχο την πρόληψη και αποφυγή λανθασμένων χειρισμών, κακοδιαχείρισης και κρουσμάτων αναξιοκρατίας και διαφθοράς.
2) Επιβράβευση και ανάδειξη προσώπων που επιτελούν στο ακέραιο το καθήκον τους αναλόγως της εργασίας τους και απορρίπτουν τις επεμβάσεις στο έργο τους για την συγκάλυψη σκανδάλων και αδικημάτων.Να παρέχονται ουσιαστικά κίνητρα για την καταγγελία κρουσμάτων διαφθοράς.Αυστηρή ποινική και πειθαρχική τιμώρηση όσων κρίνονται ένοχοι δωροδοκίας.Αξίζει να σημειωθεί οτι με βάση την Αστική Σύμβαση περί Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης θεσπίστηκε η αρχή οτι τα πρόσωπα που υπέστησαν ζημία λόγω πράξεων διαφθοράς,δικαιούνται να λάβουν δικαστικά μέτρα για αποκατάσταση της ζημιάς τους.
3) Χάραξη μακροπρόθεσμης εθνικής στρατηγικής για την καταπολέμηση της γάγγραινας της διαφθοράς, μέσω της καθιέρωσης ενός κεντρικού φορέα ο οποίος θα επωμιστεί το δυσχερές έργο της συλλογής στοιχείων,πληροφοριών αλλά και τον συντονισμό των αρμόδιων ελεγκτικών οργάνων. Καταρτισμός ανεξάρτητου συμβουλίου «αδιάφθορων» αποτελούμενου από διακεκριμένους εγκληματολόγους,κοινωνιολόγους και δικαστικούς λειτουργούς, οι οποίοι θα διεξάγουν συστηματικούς ελέγχους για πάταξη της διαπλοκής και στους οποίους θα παρέχονται διευρυμένες εξουσίες με εισαγγελικό ρόλο.

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «το ποντίκι» στις 14/06/2013)

Η ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ

Το βρώμικο παιγνίδι που παίχτηκε στο Eurogroup από συγκεγκριμένους κύκλους ενάντια στα κυπριακά συμφέροντα,απεκάλυψε ενα καλοστημένο σχέδιο μακροπρόθεσμης οικονομικοπολιτικής υποδούλωσης και ομηρίας του κυπριακού ελληνισμού. Ένα σχέδιο καλά οργανωμένο, το οποίο θα καταστήσει την μικρή Κύπρο ένα πρότυπο πειραματικό μοντέλο και για τα υπόλοιπα απείθαρχα κράτη του Ευρωπαϊκού νότου.
Είναι γεγονός, οτι ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί του ενωμένου ευρωπαϊκού οικοδομήματος,οι οποίοι απεχθάνονται τις αναδυόμενες τάσεις ευρωσκεπτικισμού στις χώρες της Γηραιάς ηπείρου,διερωτόνται εάν βρισκόμαστε ενώπιον της δημιουργίας μιας «σοβιετικής» ευρωπαϊκής ένωσης.Μίας ένωσης όπου δηλαδή μιά χούφτα προνομιούχων τεχνοκρατών,οι οποίοι δεν εκλέγονται από τους λαούς της Ευρώπης και ούτε επιλέγονται από κάποιο ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο, αποφασίζουν και διατάζουν για την τύχη και το μέλλον μας.Μιας ένωσης όπου επιτρέπεται σε μή εκλελεγμένους τεχνοκράτες,να αυτοανακηρύσσονται σε «γερουσία των σοφών» και να λαμβάνουν καίριες και καθοριστικές αποφάσεις για τους λαούς της Ευρώπης. Μιάς χούφτας τεχνοκρατών που υιοθετούν αποκλειστικά και μόνο την ψυχρή λογική των αριθμών,προτείνοντας φανατικά λύσεις που έρχονται σε σύγκρουση με τα απόλυτα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες,όπως αυτό της ατομικής περιουσίας και της οικονομικής ελευθερίας. Αλήθεια,πως μπορούν να κατανοήσουν τον πόνο και το μέγεθος του «βιασμού» ενός σκλήρα εργαζόμενου μεροκαματιάρη καταθέτη,από την στιγμή που αυτοί οι προνομιούχοι τεχνοκράτες συνεχίζουν να αμοίβονται με μηνιαίες απολαβές της τάξης των 40 και 50 χιλιάδων ευρώ;
Δεν χωρεί αμφιβολία πλέον, οτι ο τρόπος λειτουργίας και δομής των ευρωπαϊκών θεσμών και οργάνων νοσεί, την ίδια ώρα που παρουσιάζει και εμφανή δημοκρατικά ελλείματα.Οι σημαντικές αποφάσεις που λαμβάνονται στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο επηρεάζουν ριζικά τις ζωές εκατομμυρίων πολιτών, καθιστώντας έτσι επιτακτικό τον ουσιώδη έλεγχο της άσκησης μιάς τέτοιας εξουσίας από τους πολίτες της Ένωσης,σύμφωνα πάντα με τα θεμελιώδη δικαιώματα που κατοχυρώνονται από τις διέθνείς συνθήκες και τις συνταγματικές επιταγές του κάθε κράτους μέλους. Ας πάρουμε για παράδειγμα, τον αμφιλεγόμενο ρόλο του πανίσχυρου θεσμικού οργάνου της Ένωσης,της ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η μή εκλελεγμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελείται από «ανεξάρτητες προσωπικότητες» στις οποίες παραχωρήθηκαν απεριόριστες και καταλυτικές εξουσίες. Στην ουσία είναι το απόλυτο εκτελεστικό και νομοθετικό όργανο της Ενωσης μαζί με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χαρακτηριστικά, το άρθρο 213 της Συνθήκης Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων επιτάσσει: “ Οι Επίτροποι δεν δέχονται υποδείξεις,τα δέ κράτη μέλη δεν προβαίνουν σε αυτές”. Περαιτέρω οι συνεδρίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν είναι δημόσιες, ενώ οι συζητήσεις της παραμένουν απολύτως εμπιστευτικές,γεγονός που δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά για το τί μαγειρεύεται πίσω από τις κλειστές πόρτες,σε στύλ μασονικό. Επιπρόσθετα η Επιτροπή διαθέτει μια μορφή νομικοπολιτικού μονοπωλίου,αφού μόνο μετά από δική της πρωτοβουλία μπορεί να εκκινήσει η νομοπαραγωγική διαδικασία.Μια διαδικασία που δεν ανήκει στους εκλελεγμένους ευρωβουλευτές εκπροσώπους των λαών της Ευρώπης, οι οποίοι εν τέλει καλούνται απλά να επικυρώσουν ή να απορρίψουν οτι εισάγεται ενώπιον τους για ψήφιση,χωρίς την δική τους πρωτοβουλία και εισήγηση.
Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα,έδωσαν εν λευκώ επιταγή στην Τρόϊκα και στους τεχνοκράτες της και απέτυχαν να αποτρέψουν τις καταστροφικές και εκβιαστικές πολιτικές και μεθοδεύσεις της. Επέλεξαν να τις υιοθετήσουν σιωπηρά,διότι θεώρησαν λανθασμένα οτι το κόστος για το ευρύτερο ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα ήταν σχετικά μικρό.Αδυνατούν όμως να αντιληφθούν οτι άνοιξαν θριαμβευτικά το κουτί της Πανδώρας, δημιουργώντας ένα καταστροφικό ντόμινο εξελίξεων το οποίο θα συμπαρασύρει και τις προβληματικές περιπτώσεις των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, όπου θερίζει η φτώχεια και η ανεργία. Η εμπιστοσύνη των ευρωπαίων πολιτών απέναντι στην Ένωση κλονίστηκε ανεπανόρθωτα.Οι εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας και τα άδικα κουρέματα των καταθέσεων,στερούν κάθε ελπίδα για μελλοντική ευημερία και ανάπτυξη.Η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων αποτελεί τον δούρειο ίππο για την ενότητα της Ευρωπαϊκής κοινότητας.Η Ένωση καλείται να διαφυλάξει την κοινωνική συνοχή και να εξωτερικεύσει το ανθρώπινο της πρόσωπο.Γιατί οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη των τραπεζών.

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «η σημερινή» στις 08/05/2013)

ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ

 

 

   Ομολογουμένως διάγουμε εποχές απείρου κάλλους. Εποχές όπου η ψυχρή λογική των αριθμών εξοντώνει κάθε έννοια δικαιοσύνης και ανθρωπιάς.Μιάς λογικής που εξισώνει το θύμα με τον θύτη.Που απαιτεί να επωμιστούν τα βάρη της οικονομικής κρίσης, οι αθώοι πολίτες και όχι αυτοί που την προκάλεσαν.

   Ο εχθρός ήταν πρό των πυλών.Αλλά εμείς πιαστήκαμε στον ύπνο για ακόμη μια φορά.Και αναγκαστήκαμε να γίνουμε τα πειραματόζωα της υφηλίου.Με το να αποδεχτούμε αυτοκαταστροφικές αλχημείες του παρελθόντος.Όπως και να βαφτίσεις το λεγόμενο κούρεμα καταθέσεων,είτε ως εισφορά αλληλεγγύης,είτε ως φορολογία για την σωτηρία του κράτους,δεν παύει να αποτελεί μία μορφή δήμευσης της ατομικής περιουσίας η οποία συναντιόταν στις σοβιετικές δημοκρατίες και σε  γνωστά φεουδαρχικά καθεστώτα.Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ως γνωστόν απαιτούσε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας,για χάριν του μελλοντικού κοινού καλού.Δεν είναι τυχαίο το γεγόνος οτι με την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» οι ρώσοι πολίτες άρχισαν μανιωδώς να αγοράζουν ακίνητη ιδιοκτησία και να ανοίγουν λογαριασμούς σε τράπεζες,όντας στερημένοι απόλαυσης του ατομικού δικαιώματος της ιδιοκτησίας.Οι τεράστιοι σκόπελοι της αντισυνταγματικότητας του συγκεγκριμένου νομοθετικού μέτρου για το κούρεμα, δύσκολα θα ξεπεραστούν με το αντιστάθμισμα μιάς δήθεν επαρκούς αποζημίωσης.Μίας αποζημίωσης που δεν είναι άμεση,δίκαιη και εύλογη ,αλλά μελλοντική και αβέβαιη.Μόνο ως αφελής, μπορεί να χαρακτηριστεί η ενέργεια του να χαρίζεις σπαρταριστό χρήμα με αντάλλαγμα ομόλογα και μετοχές αβέβαιης και κυμαινόμενης απόδοσης.Το πρώτο δείγμα πιθανής αντισυνταγματικότητας του ως άνω μέτρου, δόθηκε με τα προσωρινά διατάγματα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που εκδόθηκαν πρόσφατα,τα οποία ουσιαστικά αναστέλλουν προσωρινά το «κούρεμα» των καταθέσεων δύο εταιρειών από την Τράπεζα Κύπρου,μετά από σχετική αίτηση τους.

   Η τωρινή στάση της γερμανικής κυβέρνησης,έρχεται σε αντίθεση με την ακολουθούμενη πρακτική του γερμανικού κράτους κατα το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα.Μιάς πρακτικής που μετά τις τραυματικές εμπειρίες δύο παγκοσμίων πολέμων,καθιέρωνε ένα γερμανικό μοντέλο προστασίας των ατομικών,κοινωνικών  και εργασιακών δικαιωμάτων, το οποίο επιχείρησαν να ακολουθήσουν πιστά και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη.Ειδικώτερα το πρότυπο γερμανικό μοντέλο τονίζει το κοινωνικό περιεχόμενο του ατομικού δικαιώματος της περιουσίας,το οποίο συνδέει με την ελευθερία.Σε παλαιότερες αποφάσεις τους,τα γερμανικά ομοσπονδιακά συνταγματικά δικαστήρια επισήμαναν τα εξής: « αποστολή της ιδιοκτησίας στο σύστημα των ατομικών δικαιωμάτων είναι να διασφαλίσει στόν φορέα του ατομικού δικαιώματος μιά περιοχή ελευθερίας στον χώρο των περιουσιακών δικαιωμάτων και να καταστήσει με αυτόν τον τρόπο δυνατή τη διαμόρφωση της ζωής του με δική του ευθύνη.Η κατοχύρωση της ιδιοκτησίας συμπληρώνει κατά τουτο την ελευθερία δράσεως και διαμορφώσεως,γιατί αναγνωρίζει στόν ιδιώτη την υπόσταση περιουσιακών αγαθών,προπάντων εκείνων που απόκτησε με δική του εργασία και προσπάθεια».Φαίνεται όμως πως συγκεγκριμένοι αξιωματούχοι της Ένωσης καθοδηγούμενοι από την νέα τάξη πραγμάτων,επανέφεραν την αρχή της «συλλογικής ευθύνης» η οποία εφαρμόστηκε σε σκοτεινές εποχές της νεότερης γερμανικής ιστορίας.Μιάς αρχής που ισοπεδώνει τα πάντα και επιτάσσει οτι για την καταπολέμηση μιας ανεπιθύμητης κατάστασης,πρέπει να τιμωρηθούν όλοι χωρίς εξαίρεση και όχι οι πραγματικά ευθυνόμενοι.

   Και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.Στoν άδικo περιορισμό  της οικονομικής ελευθερίας,δήθεν για σκοπούς δημοσίας ωφελείας.Κάποιοι μας διαβεβαιώνουν οτι η εκμετάλλευση του φυσικού μας αερίου,θα μας βγάλει από τους ασφυκτικούς όρους του Μνημονίου.Δυστυχώς πλανώνται.Αδυνατούν να αντιληφθούν οτι είμαστε πλέον πιόνια των αδηφάγων απαιτήσεων μιάς Τρoϊκας που εξαναγκάζει ακόμα και στελέχη τραπεζών να παραιτηθούν και επεμβαίνει στα εσωτερικά ζητήματα ενός “ανεξάρτητου κράτους”. Αδυνατούν να αντιληφθούν οτι ήδη τροχιοδρομήθηκε η οικονομική αλλά και εθνική υποδούλωση του κυπριακού ελληνισμού.Οι αγγλοαμερικάνοι και οι γνωστοί πεμπτοφαλλαγγίτες τρίβουν τα χέρια τους.Πρίν το τέλος του έτους, πιθανόν να μας πλασάρουν ένα νέο σχέδιο λύσης-διάλυσης του κυπριακού ζητήματος.Τώρα που οι αντιστάσεις μας χαλάρωσαν και η απόγνωση μας κυριεύει.Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Θα φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων; 

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «το ποντίκι» στις 05/04/2013)